Τρέχω με όλη τη δύναμη που ξαφνικά βρήκα
ένα πρωί στο ντουλάπι μου
σε ένα δρόμο όπου δεν υπάρχει κανείς...
Συναγωνίζομαι με ένα αδέσποτο ποίημα
και ενώ είμαι έτοιμη να κόψω το νήμα
Καταπίνω ένα σύννεφο
Και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό
μπουκωμένο με το σύννεφο
Η αναπνοή μοιάζει με άθλος σκουριασμένου ήρωα
Σιγά σιγά κυλάει προς το λαιμό μου
Στέκεται εκεί και ξεσπάει βροχή
από χολή και ξύδι
στάζουν και τα δύο στο στομάχι... σαπίζω
και το σύννεφο διαλύεται
Βροχή βγαίνει από τα μάτια μου
καίει τα βλέμματά μου
Οι εικόνες γίνονται φίλμ που ενθουσιασμένο
παιδάκι το άνοιξε στο φως
όλα καμμένα γύρω ενώ
από τη στάχτη δεν γεννιέται τίποτα
αν και εγώ είμαι εκεί ...
περιμένω υπομονετικά
Καπνός σχηματίζει το πρόσωπό μου
που στέκεται απέναντι και μου χαμογελάει
Παράξενο!
Εγώ θυμάμαι ότι έκαψα το τελευταίο χαμόγελο στο βωμό
της πιο ψυχρής θεάς
που μου έταξε αθανασία
Όχι...μη γελιέσαι
δεν κράτησε την υπόσχεσή της
είμαι ακόμα η κοινή θνητή σου
με το δανεικό χαμόγελο
Τι να θυσιάσω για να το πάρω πίσω;
Τα άχρηστα δάκτυλά μου που σιωπούν στο χρώμα
ή τις μνήμες μιας υπέροχα σιωπηλής θάλασσας;
Τίποτα.
Θα σταθώ εδώ να αποχαιρετίσω τα όνειρα που μεταναστεύουν
προς τις πιο θερμές ψυχές
Σσσσσσσ....θέλω να κλάψω
