Λίγα λόγια για τα C.U.R.E - [Cultural Urban Riot Episodes]
Είναι δράσεις που σκοπό τους έχουν να κάνουν τους ανθρώπους που ζουν σε μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα, να χαμογελάσουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Το παραπάνω βίντεο αποτελεί μαγνητοσκόπηση της δεύτερης CURE δράσης που έγινε στο μετρό τον Οκτώβριο του '09. Έχει καθαρά ψυχαγωγικό χαρακτήρα.
Φωτογραφίες από την παράσταση Look Up της ομάδας Pulse
Σκηνοθεσία: eyblogia
Οι μαριονέτες μου: Adel, Γιώργος Θ., Γιώργος Κ και η puppeteer Ράνια Κ.
Φωτογραφίες: Χρήστος Κ.
Enjoy
PS. Το Look Up πήρε τη πρώτη θέση στο Pocket Theatre το οποίο πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Fringe Festival... και πάμε Εδιμβούργο κυρίες και κύριοι!!!!!!!!!
PS2 : Δεν είμαι ψώνιο...είμαι απλά χαρούμενη ...xixixixi
Τρέχω με όλη τη δύναμη που ξαφνικά βρήκα ένα πρωί στο ντουλάπι μου σε ένα δρόμο όπου δεν υπάρχει κανείς... Συναγωνίζομαι με ένα αδέσποτο ποίημα και ενώ είμαι έτοιμη να κόψω το νήμα Καταπίνω ένα σύννεφο
Και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό μπουκωμένο με το σύννεφο Η αναπνοή μοιάζει με άθλος σκουριασμένου ήρωα
Σιγά σιγά κυλάει προς το λαιμό μου Στέκεται εκεί και ξεσπάει βροχή από χολή και ξύδι στάζουν και τα δύο στο στομάχι... σαπίζω και το σύννεφο διαλύεται
Βροχή βγαίνει από τα μάτια μου καίει τα βλέμματά μου Οι εικόνες γίνονται φίλμ που ενθουσιασμένο παιδάκι το άνοιξε στο φως
όλα καμμένα γύρω ενώ από τη στάχτη δεν γεννιέται τίποτα αν και εγώ είμαι εκεί ... περιμένω υπομονετικά Καπνός σχηματίζει το πρόσωπό μου που στέκεται απέναντι και μου χαμογελάει
Παράξενο! Εγώ θυμάμαι ότι έκαψα το τελευταίο χαμόγελο στο βωμό της πιο ψυχρής θεάς που μου έταξε αθανασία Όχι...μη γελιέσαι δεν κράτησε την υπόσχεσή της είμαι ακόμα η κοινή θνητή σου με το δανεικό χαμόγελο
Τι να θυσιάσω για να το πάρω πίσω; Τα άχρηστα δάκτυλά μου που σιωπούν στο χρώμα ή τις μνήμες μιας υπέροχα σιωπηλής θάλασσας;
Τίποτα. Θα σταθώ εδώ να αποχαιρετίσω τα όνειρα που μεταναστεύουν προς τις πιο θερμές ψυχές
Το παραπάνω video αποτελεί ένα "πειραχτήρι" μιας θεατρικής παράστασης (Moth)...μιας ομάδας (Pulse) ...κάποια στιγμή θα παίξει (Φλεβάρη)...μπορεί να παίζει ήδη και να σας κοροϊδεύω (δεν είμαι τόσο κακιά)...Ναι προβάλλω την ομάδα μου μέσα από το πολυσύχναστο blog μου...αυτό κάνω...ναι...βαρέστε αν θέτε...δεν με νοιάζει...δείτε το σαν ένα bookmark για την ατζέντα σας...ένα γαργαληστήρι για τη σκέψη σας...Και όχι δεν βάζω το βίντεο εδώ...πάρτε το link... Με μισείτε? Με απεχθάνεστε? Βάλτε λίγο πιο δυνατά τη μουσική και απολαύστε το όπως το καταλαβαίνετε... Σας χαιρετώ...
Ανέβηκα τα σκαλιά και με συνεπήρε αυτή η μυρωδιά σκόνης και ποντικοφάρμακου μαζί
Απτόητη και με αυτές τις μυρωδιές στα ρουθούνια μου μπήκα στη σοφίτα
Δεν θα φλυαρήσω για το τι ακριβώς επικρατούσε εκεί πάνω. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η κυριαρχία του χώρου άνηκε στη φυλή των Αραχνών.
Μυρωδιές…το πιο δυνατό σημείο της μνήμης
Τι μυρωδιά έχουν τα όνειρά σου?
Ακούς εκεί ερώτηση...που να ξέρω εγώ
δεν είμαι ποιητής
Αφού έψαξα, έφαγα τα λυσσακά μου (που λεν και στα μέρη μου) να βρω κάτι ενδιαφέρον, κάθισα να ξαποστάσω σε μία γωνία.
Δεν ξέρω,,
Και συ το χεις νιώσει σίγουρα
Άλλοι το λένε νεύρα άλλοι ορμόνες άλλοι τρακαρίσματα απομακρυσμένων πλανητών
Εγώ το λέω
Αχαριστία
Λαιμαργία
Μέχρι που μου έπεσε στο κεφάλι το ράφι που ήταν ακριβώς από πάνω μου. Δεν ξέρω τι σόι εκδικητικότητα της σοφίτας ήταν αυτή, αλλά το καρούμπαλο με τυραννούσε για μέρες μετά.
Το αντικείμενο που κυρίως ευθυνόταν για το καρούμπαλο –μιας και το ράφι μόνο ξώφαλτσα με πήρε, δεν ήταν άλλο από ένα μπουκάλι.
Το πήρα στα χέρια μου για να του πω δυο λογάκια όταν ανακάλυψα ότι είχε περιεχόμενο: κρασί!
Πώς και αυτή η ομοιότητα στο κρασί και στο αίμα
Βέβαια, η διαφορά τους είναι στο βάρος
Ναι, σκέψου το.
Αν στις φλέβες αντί για αίμα έρεε κρασί θα ήσουν λίγο πιο ελαφρύς
Επιρρεπής στο έγκλημα και στα παλιά κρασιά, στρώθηκα και το ήπια όλο.
Μια πολύ γλυκιά ανοησία με έκανε να πιάσω συζήτηση μαζί του…και εκεί που τα λέγαμε ανακάλυψα ότι υπήρχε και δεύτερος πάτος στο μπουκάλι, ο οποίος είχε τυλιγμένο ένα χαρτί.
Ναι, σαν αυτά που γράφουν οι ναυαγοί ή οι ερωτευμένοι για να ζητήσουν βοήθεια από τα ψάρια (γιατί κανείς άλλος δεν τα διαβάζει)
Έσπασα το μπουκάλι χωρίς κανέναν οίκτο –μη ξεχνάμε ότι το ίδιο μου χε σπάσει το κεφάλι νωρίτερα!
Πάντα ήθελα να γίνω ψάρι
Όλη μέρα κολυμπάνε
Τρώνε
Και κάνουν μπουρμπουλήθρες
Πλέον είχα το χαρτί στα χέρια μου.
Α…και διαβάζουν τα τυλιγμένα χαρτάκια στα μπουκάλια
Ευτυχώς τα γράμματα ήταν στα ελληνικά διότι εκεί πάνω δύσκολο το λεξικό οποιασδήποτε περίεργης γλώσσας.
Αυτό λοιπόν που έγραφε το χαρτί ήταν το εξής:
«Τελείωσαν τα όνειρά σου? Ικανοποίησες ό,τι ήθελες στη ζωή σου? Αν ναι, πάρε τηλέφωνο στο 800 90 90 90 ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ για να σου δημιουργήσουν καινούρια. Αν δεν έχεις διεκπεραιώσει τις επιθυμίες σου πάρε τηλέφωνο στον ίδιο αριθμό για να σου δώσει νέες, πιο εύκολες»
Αυτή η αίσθηση του ικανοποιώ όλα τα θέλω μου
Και πλέον δεν βρίσκω άλλα
Τόσα λίγα ονειρεύτηκα
Ή απλά είμαι καταπληκτική και υλοποίησα όλους τους στόχους μου?
Με έπεισε.
Κάποιος στην άλλη άκρη της γραμμής με πληροφόρησε ότι είμαι από τους «έχω καλύψει τις βασικές μου επιθυμίες» .
Έπειτα μου έδωσαν άλλα, πιο εύκολα όνειρα.
Μου είπαν ότι ο επόμενος σκοπός μου θα είναι να αποκτήσω μεγαλύτερο σπίτι.
Το έκανα.
Να χάσω 10 κιλά
Το έκανα
Να γίνω ξανθιά.
Κομμάτια να γίνει, το έκανα
Να γίνω πλούσια.
Έγινα
Να αλλάξω όνομα
Με λένε Μυρτώ
Να κάνω παιδιά
Τα έκανα
Το να είσαι ξανθιά, αδύνατη, πλούσια, με οικογένεια και μεγάλο σπίτι είναι
Ό,τι πιο κοντά στο ψάρι μπορούσα να βρω
Και να ‘μια λοιπόν
Ένα φάντασμα στη σοφίτα να ικανοποιώ τις ψεύτικες επιθυμίες μου…
Εσείς όμως…είστε τόσο τυχεροί
Δεν χρειάζεται να πάρετε καν τηλέφωνο και να ξοδευτείτε
Έχετε άπειρους πάτους από μπουκάλια τα οποία παράγουν εύκολα όνειρα
και καινούρια θέλω
Πόσο σας ζηλεύω
Δεν περιορίζεστε απλά σε μια σοφίτα
Είστε παντού
Μικρά φαντάσματα με όνειρα γραμμένα σε χαρτάκια ναυαγών
Έχει έρθει παραγγελιά για σημερινό post από τους απανταχού bloggers (τάληρο στο κούτελο και «Ώπα»)
Θέμα: Poverty = Ανέχεια/ Φτώχεια
Θα κάνω μια προσπάθεια λοιπόν, έτσι για να μην τους προσβάλλω τους ανθρώπους
«ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑ;;;;;;»
Συγγνώμη για τις φωνές, αλλά δεν μπορούμε εμείς «οι τα είχαμε όλα» να μιλήσουμε για φτώχεια.
Η ανέχεια και ο μπατιρισμός (εγκεκριμένη και πιστοποιημένη λέξη κατά ISO 23211) που αυτή τη στιγμή τρομοκρατεί τις Δυτικές χώρες (συγκεκριμένα την Αμερική) και πλησιάζει στις τσέπες μας είναι λόγω της ΒΛΑΚΕΙΑΣ που μας δέρνει.
Παίρνουμε «Διακοποδάνεια» , «Μαντονοδάνεια», δάνειο για σπίτι των 300.000 euros με θέα στη θάλασσα, δάνειο για i-phone, δάνειο για να ξοφλήσουμε το άλλο δάνειο και πάει κλαίγοντας.
Οπότε είμαστε απλά άξιοι της μοίρας μας.
Η πραγματική φτώχεια δεν συχνάζει στη Wall Street ούτε στη Σοφοκλέους. Κανείς φτωχός δεν έχασε αυτές τις μέρες τον ύπνο του από το φόβο μήπως κάποιος και του πάρει τα λεφτά που 'χει στην τράπεζα.
Ας μιλήσουμε για τους πραγματικά φτωχούς. Ή μάλλον μιλήστε εσείς! Προσωπικά δεν έχω κάτι να πω γιατί δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορεί να μειωθεί (το να εξαλειφθεί το θεωρώ ουτοπικό επί του παρόντος) η ανέχεια στον κόσμο.
Κάποιοι έδωσαν τις λύσεις τους, όπως το να μη γεννάνε πέρα του ενός παιδιά. Κάποιοι μεταναστεύουν, για να ζήσει νέες περιπέτειες η πείνα τους. Άλλοι κλέβουν. Άλλοι δουλεύουν για ψίχουλα. Άλλοι απλά πεθαίνουν. Ημίμετρα (περιγραφή φάτσας μου: ειρωνικό ύφος με στενοχωρημένο βλέμμα)
Όποτε, τι να σας πω εγώ για φτώχεια???
Ναι, περνάω όπως οι περισσότεροι στιγμές άφραγκες, αλλά πάντα έχω φαΐ (και ας είναι μακαρόνια) και στέγη πάνω από το κεφάλι μου (και ας χρωστάω το ενοίκιο). Ταυτόχρονα όμως, έχω δουλειά, έχω υπολογιστή, έχω ρούχα... έχω...έχω και συνεχώς θέλω να έχω έχω περισσότερα. Τώρα αν το «έχω έχω» είδος εκλείπει (όπως όλα αυτά τα διπλά, βλέπε μονάχους μονάχους) είναι λόγω της αδηφαγίας, της απληστίας (προσπαθώ να αποφύγω τη λέξη καταναλωτισμός διότι είναι πολύ «μπανάλ») που μας χαρακτηρίζει σαν είδος.
Το θεωρώ θράσσος να μιλάμε εμείς για τη φτώχεια... Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι θα πρέπει να κάτσουμε με σταυρωμένα πόδια. Απλώς δεν θεωρώ σωστό να δίνω χρήματα σε μία "μη κερδοσκοπική οργάνωση" πίσω από την οποία τα σενάρια οργιάζουν, σε έναν κουτσό ζητιάνο ο οποίος με την ταχύτητα του Superman που αλλάζει σε τηλεφωνικό θάλαμο, μετατρέπεται σε Speedy Gonzales και ούτω καθ΄εξής.
Αυτά έχω να δώσω στον κόσμο των bloggers για τη σημερινή μέρα. Δεν νομίζω ότι βοήθησα κατά κανένα τρόπο τη μείωση της φτώχειας ούτε ότι ευαισθητοποίησα κανέναν. Εξάλλου είναι γνωστό ότι αυτά τα μηνύματα διαγράφονται από τη μνήμη μας σε:
Θα έχετε σίγουρα μπερδευτεί σχετικά με το που βαδίζει αυτό το blog... Εγώ τα έχω ξεκαθαρίσει όμως τα πράγματα από την αρχή! Θα γράφω ό,τι μου κάνει εντύπωση ή ό,τι βρίσκεται στο μυαλό μου και πασχίζει να βγει όξω. Συγγνώμη αν σας μπερδεύω αλλά αφήστε με να εκφραστώ λίγο ανοργάνωτα…give chaos a break…(για να δείξομε και την ξενολαλιά μας!)
Το θέμα μου σήμερα ήταν κάτι που διάβασα στην εφημερίδα. «Πάστορας ζήτησε να μαρκάρουν με τατουάζ τους ομοφυλόφιλους. Συγκεκριμένα έγραψε στο διαδίκτυο ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να φέρουν στα οπίσθιά τους τατουάζ με το μήνυμα: «ο σοδομισμός μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία». Όταν τον κάλεσε η επισκοπή της αγγλικανικής εκκλησίας ο πάστορας ζήτησε συγγνώμη λέγοντας ότι απλώς αστειεύτηκε.
Εφημερίδα «Το Βήμα», Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Εδώ υπάρχει ένα θέμα (και 6 μη σας πω)...
Είτε δεν έχω καμία αίσθηση του χιούμορ ή οι πάστορες έχουν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να εκφράζουν το δικό τους.
Από την άλλη μπορεί να τον παρεξήγησα τον κυριούλη και αυτό που χρειάζεται η πρότασή του να είναι απλά ορισμένες διευκρινίσεις.
Ας διευκρινίσουμε λοιπόν:
1ον. Πρέπει να το δηλώσεις στο κράτος ότι είσαι ομοφυλόφιλος και αυτό με τη σειρά του σε μαρκάρει σαν αγελάδα ή όποιος το ψυλλιαστεί ότι είσαι gay σε κυνηγάει με ένα καυτό σίδερο που φέρει την παραπάνω πρόταση;
2ον. Γιατί στα οπίσθια κυρ. Πάστορα? Κάποια συγκεκριμένη αδυναμία; Ισχύει και για άντρες και για γυναίκες gay ή μήπως οι γυναίκες πρέπει να το «χτυπήσουν» αλλού το tattoo;
3ον. Η πρόταση αυτή εν συνεχεία θα εφαρμοστεί σε όλες τις «κατηγορίες» ανθρώπων; Αν είσαι μαλάκας πρέπει να γράψεις στο κούτελο «Το να μιλάς μαζί μου δεν θα σε οδηγήσει πουθενά» ή εμπίπτει μόνο στις σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου και αν είσαι σαδομαζοχιστής γράφεις στα οπίσθιά σου «Προσοχή ο σαδομαζοχισμός μπορεί να πονέσει και τους δύο μας (ή τρεις μας αναλόγως)»
4ον. Γιατί οι πάστορες γράφουν στο Internet…αυτά τα πράγματα δεν είναι του διαβόλου, ε;
5ον. Πρέπει να πληρώσεις για το tattoo ή υπάρχει επιδότηση από το κράτος. Κάτσε, δεν είναι και κοψοχρονιά αυτά τα πράγματα. Τι θα κάνεις αν είσαι ένας φτωχός πλην τίμιος gay; Εκπτώσεις παίζουν? Πολύτεκνοι? Στους 2 (τρίτος δε χωρεί) θα 'χει ο ένας τζάμπα τις τρεις πρώτες λέξεις: « ο σοδομισμός βλάπτει…»
Κλείνοντας το μπαράζ μου, θα ήθελα να τονίσω ότι δεν είμαστε πακέτο με τσιγάρα τα οποία «Μπορούν να βλάψουν σοβαρά εσάς και τους γύρω σας» ούτε μηχανήματα με οδηγίες χρήσεως (το οποίο θα βόλευε να πω την αλήθεια.
Κάτι τέτοια με ωθούν στο να «κατεβάσω» νομοσχέδιο το οποίο θα νομιμοποιεί τη βία!Μη γίνουμε και βάρβαροι'αυτό θα ισχύει μόνο στις περιπτώσεις που κάποιος έχει ένα tattoo στη μάπα του που λέει «Θέλω ξύλο. Χτυπήστε εδώ επί 3 λεπτά. Ακόμα και αν ουρλιάξω μη σταματήσετε!»
