Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

να το θυμάστε



Βρήκαν την ημερομηνία όπου το φεγγάρι είναι πολύ πολύ μεγάλο
Εντόπισαν το μέρος όπου μπορείς σχεδόν να το πιάσεις
Έφτιαξαν μια τεράστια σκάλα.
Τη στήριξαν πάνω στο φεγγάρι
Κάποιος είχε το κοπίδι και έκανε το περίγραμμα
Άλλοι δύο είχαν μια σπάτουλα και σιγά σιγά το ξεκολλούσαν από τη θέση του
Ο πιο λεπτός από όλους έβαλε τα πιο λεπτά δάκτυλα, μετά τον ώμο, μετά πέρασε το κεφάλι και στο τέλος τα υπόλοιπα μικρά μέλη του, και βρέθηκε πίσω από το φεγγάρι
Αυτός έδωσε την τελευταία σπρωξιά
Οι υπόλοιποι κρατούσαν το τεράστιο πανί στο οποίο θα έπεφτε μέσα
Και έτσι το έκλεψαν.
Στη θέση του έμεινε ένα κενό, κάτι πατημασιές (του λεπτού λεπτού φίλου), λίγη σκόνη και μια ξεχασμένη/ μίζερη λάμψη.

Για 7 μέρες δεν το πήρε κανείς χαμπάρι…όλοι συνέχισαν τις δουλειές τους…τη ζωή τους…αλλά δεν είχαν όνειρα…κανένας…
Δεν είχαν ηρεμία…όλοι
Δεν ήξεραν τι έφταιγε…μόνο λίγοι

Όταν ο κόσμος αποτρελάθηκε πλήρως
Πήραν το φεγγάρι από την προβλήτα που το είχαν μπαρκάρει
(για να μοιάζει με απλή αντανάκλαση)
Το τοποθέτησαν με τον ίδιο τρόπο στη θέση του και έγραψαν πάνω του

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΤΕ

Δεν άλλαξε τίποτα στον κόσμο…
που και που θυμούνται…που και που τραγουδάνε…που και που ονειρεύονται…που και που ξυπνάνε με σκόνες στο μαξιλάρι και κάτι μικρές μικρές πατούσες στο χαλί…


ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ


(credits: picture by vladstudio)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν άλλαξε τίποτα στον κόσμο…
που και που θυμούνται…που και που τραγουδάνε…που και που ονειρεύονται…που και που ξυπνάνε με σκόνες στο μαξιλάρι και κάτι μικρές μικρές πατούσες στο χαλί…

καλή αρχή εύχομαι
πολύ ιδιαιτερη
η γραφή σου
τους χαιρετισμούς μου

Eyblogia είπε...

σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...χάρηκα κ.α Ποιώ

sexton είπε...

ένας τρόπος να θυμόμαστε είναι κι αυτός... στέλνω ένα συννεφάκι παρέα με τα δικά σου και, όταν τα σύννεφα φέρουν τη βροχή, θα μπορούμε να μιλήσουμε και για τον ήλιο.

καλό ξεκίνημα...